Sakın “inanç”la karıştırmayın!..
İNANMAK, harika bir duygudur…
Güvendir…
Sevgidir…
Huzurdur…
Değer vermektir…
Gereksinimdir…
Umuttur…
Saygıdır…
Say sayabildiğin kadar!
İNANMAK, berbat bir duygudur da…
Hüsrandır…
Yıkılıştır…
Şaşkınlıktır…
Yitmektir, yitirilmektir…
Paniktir…
Pişmanlıktır…
Aldatılmaktır…
Gereksizdir…
…ve daha niceleri…
Bu ülkede, çok fazla değişim yaşıyoruz hepimiz… Çok fazla dalgalanıyor, çalkalanıyor, bulanıyoruz…
Bu ülkede, çok şaşkınız son yıllarda…
Savunmadayız…
İnatla direnmedeyiz…
Neye ve kime inanacağımızı bilmediğimiz yıllardayız…
Neye ve kime güveneceğimizi kestiremediğimiz…
Önümüzü göremediğimiz…
Geleceğimize emin olamadığımız…
Evlatlarımıza neyi nasıl bırakacağımızı kestiremediğimiz; uzun, dolambaçlı, kimine göre MİS, kimine göre PİS kokulu yıllardayız…
En güvenilir SANDIĞIN, ninemizden kalan, belki küflü, belki antika, belki de el yapımı ÇEYİZ SANDIĞI olduğundan emin olduğumuz, ama bundan bile kuşku duyduğumuz…
Korkuyoruz…
İster itiraf edin, isterseniz kendinize saklayıp bizden gizleyin…
Ama net biçimde en azından evlatlarımız adına KORKTUĞUMUZ yıllardayız…
Ninemizin çeyiz sandığını koysak içinde 5 milyon göreceğimiz, ama 2 milyon çıkan sandıklar yüzünden korkmaktayız…
Sandıktan bile korkmaktayız…
İki sandık arasında gidip gelmekteyiz…
Bir öncekinde kaybettiğimizi kazandığımıza sevinirken yarımız; yarımız bir önce kazandığını kaybettiğine şaşkın…
Anlamak zor…
Anlamlandırmak ne mümkün…
Bilmenin imkansız olduğunu biliyorduk da gördüğümüzü inkar etmemiz, ne menem bir talep ki beceremiyoruz…
Ve biz hızla kaybediyoruz…
İNANMAYA OLAN İNANCIMIZI yitiriyoruz…
Bu ulus, BİR İMKANSIZA İNANDIĞI İÇİN ulus olmuştu…
Bir imkansıza soyunduğu, bir mümkün olmayana baş koyduğu için ULUS olmuştu…
Öle öle kazanılmış topraklarda, ÖLMEKTEN BETER bir duygu bu…
Geçmişte hiç tanımadığımız, hiç bilmediğimiz bir duygu…
İnancını yitirenin işi bile daha kolay…
İnanç bir mantıktan caymışsa, yeni bir mantığı seçmiş demektir…
Ama İNANMAK, daha derin…
Daha koyu…
Daha köklü…
İNANCINI kaybedene bir şey olmuyor…
Ama kendisine sunulana İNANMAYAN insanlar olmak, çok kötü…
Hele bir de toprak aşkınız, umudunuz, sevdanız varsa daha da kötü…
SAYILMAYAN GÖRÜŞLERİN, SAYILMAYAN İNSANLARA DÖNÜŞTÜĞÜ BİR ÜLKEYE ELBET GÜNEŞ BİR GÜN YENİDEN DOĞACAK…
O güne kadar İNANCINIZI yitirseniz bile İNANMAYI yitirmeyin…
Herkes sizi kandıracak değil ya!..
Herkes sizden fedakarlık isteyecek değil ya…
Bu dünyada İNANMAKTAN ASLA VAZGEÇMEYECEĞİNİZ tek şey, TARİH’tir…
O yazar…
Doğruyu yazar…
Siz isteseniz de istemeseniz de…
Ve bir tek tarih affetmez…
Siz bilseniz de bilmeseniz de…
Görseniz de, görmeseniz de!..
Ben bunu bilir, bunu beklerim…
Bu ülkeye doğmayan hiçbir güneş…
Gelmeyen; huzurlu ve aydınlık ve hakkın vaat ettiği hiçbir gün olmadı…
Sayfa başına git