Müslümanların kutsal Ramazan ayı başladı.
Bir ay sonrası bayram.
Eskileri hatırladım bir an için.
"Bugün bayram, erken kalkın çocuklar" derdi, Barış Manço.
Erkenden kalkardık.
Mutlu ve heyecanlıydık.
En güzel giysileri kuşanırdık..
Blue jeans, t-shirt henüz girmemişti kapımızdan..
Pamuklu gömlek, kumaş pantalon giyerdik..
Ve deri potinler..
Genelde yamalı olurdu pantalonlar.
Kunduralar pençeli.
Yine de jantiydik.
İki dirhem, bir çekirdek.
*. *. *
Günler öncesi hazırlanırdı ebeveynler.
Her evde bolca mendil stoklanırdı.
İçlerine kağıt paralar konurdu.
Bayramda el öpen biz çocuklara özeldi.
Ve bizler akraba, komşu ev ev dolaşırdık.
El öperdik.
Öptüğümüz eli anlımıza koyardık.
El öpenin bol olsun derlerdi.
Mendili verirken parayı göstermemeye dikkat ederlerdi.
Çünkü herşey gösterişiz ve içtendi.
Paraya bakmadan mendili cebimize koyardık.
Bakmaya utanırdık.
Evden çıktığımızda mendili açardık.
Parayı çıkarıp yan cebimize koyardık.
*. *. *
Benim çocukluğumda bayram yerleri kurulurdu, mahalle aralarında.
Atlı karıncalar, dönme dolaplar.
Ve salıncaklar..
Mendillerden çıkan paralarla koşardık o meydanlara.
Beygir üstünde iki tur atmak büyük mutluluktu.
Attan inenin gururu doruktaydı.
Renk renk macunlar satılırdı.
Aroması ve şekeri boldu.
Macuncu amca çubuğa dolarken, zorlanırdı.
Pamuk helvalar hemen biterdi.
Muhallebi mis gibi süt kokardı.
Dondurma kaymaktı.
Henüz cola denen mereti de tatmamıştık.
Sade gazoz içerdik..
Buzlu kovalar içinde satılırdı.
Bambaşkaydı tadı, kokusu.
Ve bir de salatalık turşusu.
Suyu acılı olurdu..
*. *. *
Yeni misketler alırdık kendimize..
Cam bilyeleri tokuştururduk..
Kazanan misket zengini olurdu..
Kaybedenin bayramı zehir olurdu..
Geceleri maytap yakardık..
Renk renk kıvılcımlar saçardık..
Bayram dostluk ve kardeşlik derlerdi bize..
Ama mantar tabancası sıkardık birbirimize..
Çata pat atardık.
Saçma atan tüfeklerle balonları patlatırdık..
Belki de o günlerde atıldı bugünlerin temelleri..
Belki de o yüzden çoğumuz büyüyünce savaş yanlısı olduk..
Bilmeden silah patronlarına figurandık..
*. *. *
Biz büyüdükçe yozlaştı herşey..
Sevgi yozlaştı.
Saygı yozlaştı.
Bayramlar da yozlaştı..
Sözde her bayram biraz daha azalacaktı dargınlıklar..
Nerede?..
Aksine daha da arttı küslükler, kırgınlıklar..
Ve bölünmüşlükler.
Şimdi benim yaşımdakiler iç çekiyor.
Ah nerede o eski bayramlar?
O eski günleri arıyor milyonlar.
Ülkede bunca zulüm, bunu sevgisizlik, bunca şiddet, bunca adaletsizlik varken.
Bayram benim neyime anam.
Belki de bayram bile bayram olduğuna pişman.
NOT: Fotoğrafta bendeniz var, tanıyanlar bulabilecekler mi acaba?
Sayfa başına git