Dün yoğun geçti, benim için.
Birkaç dergiye yazı göndermem gerekiyordu.
Onların araştırılması, kaleme alınması tüm günümü yedi.
Zaten bir gece önce geç yatmışım.
Anlayacağınız yorgunum.
Kafam kazan gibi.
Gece 12.00’den hemen sonra vurdum kafayı.
Şöyle deliksiz uyumak istiyorum.
Ama ne mümkün!
Dışarıdan kulakları yırtan bir müzik sesi geliyor.
“Oynama şıkıdım şıkıdım.
Ah, yanar döner bir acaipsin.”
Gerçekten acaip.
Bayram değil, seyran değil.
Düğün de yok.
Düğün olsa bile bu saatte müziği kısar bizim yerliler.
Bu gürültü de ne ola ki!
Balkona çıkınca anlaşıldı.
Köyün içinde oturuyorum.
Mesudiye’nin Mezgit bölgesinde.
100 metre yukarıda bir otel var.
Hadi, ismini de yazayım.
Villa Olivia Garden.
Havalı isim değil mi?
Müzik oradan geliyor.
Tatilciler eğleniyor.
Dedim, sabret Sedat.
Zaten sezon kısa, esnaf kazansın.
Nasıl olsa birazdan biter.
Ne gezer.
Saat 01.00 oldu.
Dağ taş inliyor.
“Estarabim Estarabim
Sağdan soldan Estarabim.”
Desibel patlaması var.
Sağdan soldan, yukarıdan aşağıdan, her yerden.
Gel de uyu uyuyabilirsen.
Komşularımın çoğu buranın yerlisi.
Yaşlı insanlar.
Kimseyi rahatsız etmezler.
Erken yatarlar.
Ses onları da uyandırdı.
Bazı evlerin ışıkları yandı.
Çoğu sabah gün ağarmadan kalkıp badem silkecek.
Ama dedim ya, uyumak mümkün değil.
Saat 02.00.
Müziğin sesi artıkça artıyor.
Gocadağ yankılanıyor.
“Haydi şimdi bütün eller havaya
artık girdik hepimiz de havaya.”
Onlar girdi havaya da biz komaya.
Arka bahçeye bir kaç domuz gelmişti.
Aşırı sesten onlar bile kaçtı, gitti.
Biliyorsunuz iki köpeğim var.
Balkona çıkıp çıkıp otele havlıyorlar.
Boşuna.
Bende sabır bitti.
Hemen internetten otelin telefonunu aramaya başladım.
Arayıp ağzıma geleni söyleyeceğim.
Ama yok.
Tüm tatil sitelerinde adı, fotoğrafları var, telefonu yok.
Saat 02.30.
Ortalık yıkılıyor hala
“Kalplere vur bir zımba.
Rumba da rumba rumba.”
Kalplere değil kulaklara vuruyorlar zımba.
Tek ve son çarem kaldı.
Yaka Jandarmayı aradım.
İbrahim isimli bir arkadaş açtı telefonu.
Derdimi anlattım.
Sağolsun “hemen gerekeni yapacağız” dedi.
Saat 03.00.
Nihayet müzik sustu.
Arada bir naralar atılıyor.
Bazen de kahkahalar.
Sanıyorum acınacak hallerine gülüyorlar.
Diyeceğim o ki dostlar.
Gecenin o saatine kadar bu gürültüyü yapanlar kendileri “medeni” olarak görüyor.
Medeni dilimize Arapça’dan geçen bir sözcük.
Medineli demek.
Yani şehirli.
Ama inanın o üstten bakılan, o hor görülen bizim köylüler var ya, bu tür şehirlilerin çoğundan daha medeni.
Sayfa başına git