CELAL

Sabah iki haber düştü önüme.
Birincisi, bugün Dünya Basın Özgürlüğü günüymüş!
O an ağzımdan küfür çıktı.
Ne özgürlük ama.
Hani diyor ya şair.
"Acı çekmek özgürlükse, özgürüz ikimiz de." 

İkincisi çok kötü bir haber.
Celal Başlangıç'ı kaybettik.
Bizim Arap Celal'i.
Sürgünde veda etti bizlere.
Belki de ilk kez ulaştı özgürlüğüne.

Celal'i 1980'lerde, İzmir'de darbe günlerinde tanıdım.
Ben Milliyet'te, o Cumhuriyet'te.
Baskının, sansürün, zulmün bugünleri aratmadığı günlerde.
Hatırlıyor musun sevgili Nevit Tokdemir 
Masanın bir yanında Celal, bir yanında Cemal.
Ne kadar zengindik değil mi? 
Yarım asır öncesi çekilmiş bir fotoğrafı aradım arşivde, bulamadım.
Fuarda güneşin sofrasında, dostların masasındayız.
Masada Celal Başlangıç, Mustafa Balbay, Atilla Köprülüoğlu ve ben.
Fotoğrafı çeken de sen miydin acaba?

Okan Yüksel, "insanda yürek ya betondan, ya da dehşetli namuslu olacak" derdi.
Celal yüreği dehşetli namuslu olanlardandı.
Namus işçisiydi o.
Beton yürekliler bir bir kalemlerini satıp, kafalarını kuma gömerken, Celal 
Güneydoğu'da askerin köylülere insan dışkısı yedirdiğini Türkiye'ye duyurandı.
O yıllarda bu haberi yapmak için  mangal gibi bir yürek gerekirdi.
O yürek Celal'deydi.
Yalanladılar, uğraştılar, baskı kurdular, zulm ettiler, Celal yazdığının arkasında durdu.
Ne boyun eğdi, ne teslim oldu.
Gerçeği yazdı.

Gerçekler inatçıdır.
Celal de inatçıydı.
Yeni tanıklar yeni bilgilerle gerçeği kabak gibi toplumun önüne serdi.
Nerede haksızlık, nerede hukuksuzluk, nerede zulm varsa Celal'in kalemi oradaydı.

Sabahtan beri Facebook'ta Celal ile ilgili yazılanlar düşüyor ekranıma.
İnci Hekimoğlu 'nun yazdıkları dikkatimi çekti. 

"Tanıdığım en iyi gazeteciydi.  O'nun gazeteciliği ders olarak okutulur umarım bir gün.
Ve umarım gençler kitaplarını okur, sistemin parlattığı çakma 'kahramanları' değil. O'nu idol olarak seçer." 

Altına imzamı atarım.
Bugün Dünya Basın Özgürlüğü Günü'ymüş.
Celal sürgünde öldü!