ASILACAK DEĞİL, YAZILACAK KADIN

Bazı yazarlar bir dönemi anlatır, bazıları bir kuşağı.

Pınar Kür ise, hem dönemi yazdı hem kuşağı büyüttü.

Kimi zaman bir romanın suskun karakterinde, kimi zaman bir cümlenin kıvrımında…

Ama daima kadın bakışında, daima hakikatin hizasında.

Yarın Yarın’dan Asılacak Kadın’a,

Bitmeyen Aşk’tan Akışı Olmayan Sular’a.

Onun kalemi, Türkçe’nin kıyıya vurmuş en sert taşlarını bile sabırla cilaladı.

Toplumsal baskının en ağır cümlelerini ise çekinmeden kalemle kazıdı.

Darbe yıllarının karanlığında, kadının görünmez kılındığı o toplumsal pusun içinde…

Bir kadın karakteri darağacına göndermekten korkmadı.

Çünkü Bazı kadınlar yaşarken asılır, bazı kelimeler henüz yazılmadan yakılır.

Pınar Kür, hayatı boyunca bu yakılmış sözcüklerin külleriyle yazdı.

Hem acıyla hem öfkeyle hem de aşkla.

Bazen bir öykünün satır aralarında bir ülkenin utancı belirirdi.

Bazen bir karakterin sessizliğinde bir toplumun sağır kalışı.

Yalnız kadınları değil, yalnız bırakılmış tüm insanları yazdı.

Terk edilenleri, unutulanları, ihmal edilenleri…

Ve hep yeniden ses verdi onlara.

Çünkü onun edebiyatı, sadece bir anlatma sanatı değil, bir hatırlama, bir direniş, bir yüzleşme biçimiydi.

Pınar Kür’ün ardından bir boşluk değil,

bir yankı kalıyor şimdi.

Bir kadının kaleminden çıkan yankılar…

Birbirine değerek büyüyen cümleler…

Ve susmaya direnen bir ömrün tanıklığı…

Onun eserlerine yeniden dönerken artık başka bir duyguyla bakacağız:

Bir vasiyet gibi.

Bir uyarı gibi.

Bir çağrı gibi.

Gözlerini yuman Pınar Kür değil sadece;

bir dönemin tanığı, bir hakikatin yazıcısı, bir cesaret dili de göçtü bu dünyadan.

Ama kitapları hala elimizde.

Sesinin yankısı hala kulaklarımızda.

Sorusu ise hep havada.

"Bu dünyada kadın olmak ama nasıl?"