İmamoğlu denen adam!

Herşey, yaşamdır... Yaşam, nefestir... Nefes, sestir... Ses ise harf... Harfler de, kelime...

Onca nefes, ses ve harf barındıran bir kelimenin bir hayat olması ne garip değil mi...

“Cümle” dediğimiz şeyin gücünü, varın siz hesaplayın...

İşte o yüzden, konuşmak, yaşamın ta kendisidir aslında... Önemli, vazgeçilmez, özen gerektiren bir eylemdir konuşmak...

Hani “ağzından çıkanı kulağının duyması” deyimi, hiç de hafif birşey değildir anlayacağınız...

Çok ses duyuyoruz... Çok kelime, cümle... Biz de çok laf ediyoruz... Siz, ben hepimiz... Kulağımızın duydukları da var, duymadıkları da... Özenli kurulmuş cümlelerimiz de var, içi boş olanları da...

Farkında olmadan, aslında ağzımızdan çıkanlarla kendi hayatımıza yön veriyoruz... Sevdiklerimizin hayatına da... Dostlarımızın, temsil ettiğimiz şeylerin de...

Aslında yürek dağlarımızın ardından dağarcığımıza taşımamız gereken kelimelerin ve yine yürek deniziminiz derinliklerinde şekillendirmemiz gereken cümlelerin önemini neden kavrayamıyoruz bilmiyorum...

Oysa bunu yaptığımızda ulaşabileceğimiz genişlikleri, bunu yaptığımızda varabileceğimiz menzilleri bilmemize, görmemize rağmen...

* * *

Tüm bunları, bana bir adam hatırlattı...

Sakin, dingin, ve uzun uzun alınmış soluklarla çıkardı sesini... Her sesi bir harf, bir kaç nefesi bir kelime, daha birkaç nefesi ise cümleydi...

Sakin...

Öfkesiz...

Bizar kaderci bile diyebileceğimiz cinsten...

Ama önemlisi dingin oluşuydu...

Daha önemlisi, o nefesinde barındırdığı sevgi tomurcukları ve doğru anlaşılabilme isteği..

Dahası da vardı... Çok dahası...

Kızmadan konuştu...

Ağzından çıkan her bir kelime, uzak dağların ardından derlenmiş çiçek demetleri gibi....