BULUŞTULAR...

Önce Bijo veda etti.

“Melek oldu” dediler.

Oysa gerek yoktu böyle söylemeye.

Çünkü Bijo zaten başından beri bir melekti.

Sadece kanatlarını saklıyordu.

Şimdi de Sufle…

Uzun bir yürüyüşten döner gibi, ağır ama huzurlu adımlarla.

“O da melek oldu” dediler.

Hayır… O da hep öyleydi.

Sadece dünyadaki nöbeti biraz daha uzundu.

Bijo on üç yıl boyunca sevgiyi öğretti.

Sufle on beş buçuk yıl sabrı, sadakati, sessizce beklemeyi.

Birlikte geçen zamanın hesabı tutulmaz.

Çünkü gerçek dostluk takvimle ölçülmez.

Şimdi bir zeytin ağacının gölgesindeler.

Toprak serin, rüzgâr tanıdık.

Koyun koyuna, eskisi gibi…

Ne tasma var ne ayrılık korkusu.

Sadece buluşmanın huzuru.

“Zaman dediğin nedir ki" demiş şair. 

"Gelir, geçer."

Doğru… Zaman gelir geçer.

Ama geride bir şeyler de bırakır.

Ne mi bıraktılar?

Adları her anıldığında,

iki ıslak burun ve

aynı anda sallanan iki kuyruk.