Kimi Fenerli.
Kimi Cimbomlu.
Kimisi de Çarşı’lıydı. Yakışıklıydılar...
Yürekleri, beyinleri gibi!..
Hepsi de birbirlerinin kulaklarına o güzel Fransız sözünü fısıldardı:
“La vie est belle.’’
Yani;
“Hayat Güzeldir!’’
Gülmek çok yakışıyordu hepsine de... Gülümsedikçe bakışlarından güneş mi doğardı ne?
***
Memleket kere memleket sevdalısıydılar. Çağdaşlığın... Özgürlüğün..
Cumhuriyet ilke ve kazanımlarının ardında durmak...
Muhalif duruş...
Baş eğmemek...
Hırsızlık, yolsuzluk, rüşvet, adaletsizlikle,
hukuksuzlukla mücadele; ortak eksenleriydi.
Tek düşünceleriydi,
“Sabahlara güneş olmaya gitmek!’’
Çünkü, “Kimsenin karanlığa kalkmasını’’
istemezlerdi.
***
Birer birer hain pusularla direnişte kopartıldılar yaşamdan. Hepsinin de katili, katilleri belliydi ama
Yeni Türkiye (!) seyirciydi işte.
İyi hal bile verebiliyordu (!) eli kanlılara…
***
“Adamı Adam Eden Anacıkların’’ kuzusuydular.
Bugün, yarın, daima; hep ağlayan, ağlayacak! Onlar…
Gidenler…
Yerin altında da/üzerinde yaşayanlar ! Hep Ataol Behramoğlu’nun unutulmaz dizesini mırıldanır:
“İki şey var ancak ölümle unutulur, analarımızın yüzüyle şehrimizin yüzü.’’
Tabii babaları, kardeşleri, sevgililerinin ki de!..
***
Ali İsmail Korkmaz...
Emel Ana'nın kuzusu...
Şahap Baba'nın onuru...
Abi Gürkan'ın kıymetlisi!
Gezi dediniz mi aklıma gelen, ciğerimi paralayan yiğit!..
Çakal sürüsünün bir ceylana saldırmasını çalışmış (!) sivil faşist destekli polislerce katledildi.
Sopalarla, tekmelerle. 38 gün sonra da seslendi veda ederken:
“Ben Ali İsmail Korkmaz.
Polis düşürdü.
Fırıncı vurdu.
Doktor salladı.
Vali akladı.
Ben Ali İsmail Korkmaz.
Kanım(ız) hepinizin elinde!’’
***
Abdocan...
Ethem...
Berkin Elvan...
Diğer soldurulan güller! Polis kurşunlarıyla, fişekleriyle yitti.
Kolay kolay öldürülemeyen düşünceler gibiydi her biri.
Fransız Devrimi’nin unutulmazı Madam Rolland’ın
sehpaya götürülürken bile;
“Ey Özgürlük!
Senin adına ne cinayetler işleniyor’’ diyebildiği kadar“ göğüs kafesinden taşan yürektiler…”
***
“İnsan denizin olmadığı yerde martı adına umut olmalı’’ yazmış Nâzım Baba...
Haziran Yiğitleri, kurşunun erişemediği bir Martı’dır..
…Ve o martılar çoğalarak, zalimleri korkutmaktadır bugün.
Yine ozanın dizelerindeki gibi;
“Cellat uyandı yatağında bir gece ‘Tanrım’ dedi
“Bu ne zor bilmece… Öldürdükçe çoğalıyor adamlar.
Ben tükenmekteyim öldürdükçe…’’
***
O Martıları Unutursak, Kalbimiz Kurusun!
#Gezi5Yaşında
#AliİsmailKorkmaz
Sayfa başına git